Читати книгу - "Дэпэш Мод"

– Плянктон.

– Плянктон?

– Плянктон. Плянктон таксама ня рухаецца. І скаты ня рухаюцца. Так яны і жывуць.

– Ну, добра, – кажу я зноў, – добра. А як яны трахаюцца?

– Хто? Скаты?

– Так, – кажу. – Электрычныя скаты.

– Навобмацак, – кажа Вася.

Я спрабую ўявіць сабе палавы акт электрычных скатаў. Выходзіць кашмарна – па-першае, у вадзе, па-другое – навобмацак, а па-трэцяе – цябе пры гэтым увесь час б’е токам!

– Вочы, мабыць, марынуюць, – кажу я, падумаўшы. – Закатваюць у слоікі і прадаюць як кансэрвы.

– Ага, – кажа Вася. – Уяўляеш, у іх ва Ўлан-Удэ, у гастраномах, мабыць, можна купіць кансэрвы, на якіх па-мангольску напісана: «Вочы маміны. Марынавныя».

– Да, – кажу, – а ўнізе, драбней, дапісана – «трошкі салёныя».

А для тых, хто ў гэты позьні час яшчэ пакуль ня сьпіць, мы працягваем наш расповед пра імклівы ўзьлёт сямейнага дуэту «Дэпэш Мод». У лютым гэтага году выйшаў новы сынгл калектыву, «I feel you», у якім, у прыватнасьці, гаворыцца:

I feel you

Your sun it shines

I feel you

Within my mind

You take me there

You take me where

The kindom comes

You take me to

And lead me throuhg Babylon

што прыблізна перакладаецца так: «Прабач мяне, мама, прыблуднага сына, я ўжо далёка ня той, якім быў тады, у часы нашага бестурботнага дзяцінства, злая цэнтрабежная сіла наркаманіі і пэдэрастыі засмактала мяне ў свае глыбіні і жыцьцё маё – руская рулетка, без канца і без пачатку. Але, – працягвае вядучы, здаецца, ужо ад сябе, – я веру, мама, што мы яшчэ сустрэнемся у нашым старым-добрым Ольстэры, і надаем разам, – ты чуеш, мама? – абавязкова разам, надаем па задніцы факін-каталіцкім акупантам, наматаем іхныя языкі і геніталіі на магутны махавік ірляндзкае грамадзкае думкі, як таго прагнуў наш няшчасны бацька – вірлавокі Бэн, і як вучыў таварыш Троцкі, Леў Давыдавіч, і як заклікаў нас сьвяты Дэйв і беззаганная панна – старая партызанская курва!» Вядучы робіць паўзу, пэўна, думае, ці не запусьціць яму яшчэ раз сьцяпана галябарду, гуляць дык гуляць, але зрэшты абламваецца і вядзе далей: Ужо сёньня, з дыстанцыі столькіх гадоў, можна сказаць, што творчы лёс калектыву склаўся найлепшым чынам, і што такой музычнай кар’еры можна толькі пазайздросьціць – гурт працягвае пасьпяхова гастраляваць, выпускае час ад часу новыя альбомы, якія імгненна апынаюцца на вяршынях разнастайных гіт-парадаў, гаротнік Дэйв шчасьліва сядзіць на гераіне і злазіць зь яго не зьбіраецца, ды і навошта, дарагія радыёслухачы, яму зь яго злазіць? было б у вас, – кажа вядучы, – столькі бабла, вы б таксама ні пра што, акрамя гераіну, ня думалі. Сядзелі б і ўтыкалі, і сраць хацелі б на крызіс духоўнасьці і падзеньне валавага прадукту, бо нахера табе валавы прадукт, калі ты ўжо зранку зараджаны і дакладна ведаеш, што на вечар у цябе таксама нешта ёсьць, сядзі сабе і ўтыкай, ні пра што ня думай, а тут ябошышся-ябошышся, гнеш хрыбет на гэтых гандонаў тлустых, якія вучаць цябе як табе жыць, нажываеш гемарой на іхным дзёўбаным радыё і ніводная сука табе ня скажа дзякуй, адны мудакі навокал, мудакі і прыдуркі, тэкст, сукі, нармальна перакласьці ня могуць, сядзяць у сваім траханым Лёндане, на сваім, бля, туманным альбіёне, і ня могуць нармальна перакласьці тэкст пра гэтую дзёўбаную бляндынку Марцін Гор, што за бляндынка такая? трахаў я такіх бляндынак, касьцюма няма нармальнага, у госьці ўжо некалькі гадоў не хадзіў, зубы, сука, гніюць, а гэтая падла на гераіне, разам са сваёй бляндынкай, сука, ненавіджу, падла, гэта была праграма «Музычная талака» і я яе вядучы хрррррр хрррррр, дзякуй вам, паважаныя радыёслухачы, што былі з намі ў гэты позьні час і хай вам заўжды ўсьміхаецца лёс.

А наш маладзёжны канал працягвае сваю работу і калі вам ёсьць што сказаць, можаце зрабіць гэта па тэлефоне хррр хр хр.

– Запісваю, – раптам кажа Вася, – стоп: запісваю.

Ён сапраўды дастае з кішэні джынсаў пакусаную шарыкавую асадку і піша ў сябе на левай далоні нумар. Навошта табе гэта? кажу, перастань, тут тэлефону, мабыць, няма, як няма? гаворыць Вася, устае і няцьвёрда рушыць у бок спальні, трымаючы перад сабой выцягнутую левую далонь с запісаным на ёй нумарам. Дзьверы ў спальню зачыненыя, але Вася пачынае стукаць, што табе? нарэшце адгукаецца адтуль наш сябра, здаецца, мы іх там ад чагосьці адрываем, мужык, дай тэлефон, крычыць Вася, наш сябар змаўкае, пэўна думае, ці да яго гэта зьвяртаюцца, Вася працягвае стукаць, ну, мужык, крычыць ён, хопіць ужо трахацца, дай тэлефон, а мы і не трахаемся, хутка адказвае наш сябар, дзьверы неадкладна адчыняюць, у іх прасоўваецца голая валасатая рука (вось яно, думаю я, сьцяпан галябарда з намі), што трымае тэлефон, Вася на ўсялякі выпадак прасоўвае ў дзьверы сваю левую руку з нумарам, каб там і ня сумняваліся, што яму патрэбны тэлефон, хутка забірае апарат, за якім цягнецца доўгі-доўгі шнур, дзьверы адразу ж зачыняюцца і Вася ідзе назад, зараз, – кажа, – я гэтаму чортаваму вядучаму патэлефаную, навошта? пытаю, зараз-зараз, пабачыш, Вася ставіць апарат па падлогу, і, спраўджваючы лічбы на левай руцэ, правай пачынае накручваць дыск, прыціскаючы слухаўку вухам і гаворачы, зараз-зараз, я гэтаму підару

гэта былі апошнія навіны, ласкава перакладзеныя і перададзеныя нам нашай лёнданскай рэдакцыяй. А я прапаную вам, паважаныя радыёслухачы, зрабіць яшчэ адну музычную паўзу, ага, – раптам кажа вядучы, – у нас, здаецца, тэлефонны званок, паслухаем хто гэта

усё скажу, алё, – гаворыць Вася, – алё.

ня сьпіць гэтай позьняй парой. Гаварыце...

я гэтаму підару зараз усё скажу, зараз-зараз

гаварыце-гаварыце, вы ў эфіры

там нехта ёсьць, – Вася разгублена працягвае мне слухаўку

ну, яшчэ б, – кажу

а хто гэта? – спалохана пытаецца Вася

підар, – кажу я, – якому ты ўсё хацеў сказаць. Так што давай.

– Я слухаю вас, – трохі нэрвова гаворыць вядучы, ён заўважна стаміўся ад такой работы, ну, але, мае даседзець, дзявацца няма куды.

– Алё, – кажа Вася на ўсялякі выпадак.

– Вы ў эфіры, – кажа вядучы.

– Што? – не разуме Вася.

– Гаварыце-гаварыце.

– Што яму сказаць? –пытаецца ў мяне Вася шэптам.

– Ня ведаю, – шапчу ў адказ. – Пра музыку што-небудзь запытай.

– Пра музыку?

– Пра «Дэпэш Мод». Ведаеш што-небудзь