Читати книгу - "Дэпэш Мод"

– Няма сумневу, – сур’ёзна гаворыць Чапай, і ўсе змаўкаюць.

20.30

Недзе далёка-далёка, на ўсходзе рэспублікі, зусім побач зь дзяржаўнай мяжой, неба пахне ранішнім лесам, пахне зусім асабліва, брэзэнтавымі намётамі і яловымі галінамі, што кладуць на гэтыя намёты свае цяжкія лапы. Я іду доўгай-доўгай лясной сьцежкай, леваруч і праваруч ад мяне – высокія і цёплыя сосны, што саграваюць сваім подыхам пясок навокал, і паветра, і ранішні суботні лес, і птушак, што трапляюцца час ад часу, і наагул – усё гэтае неба, і, вядома ж, дзяржаўную мяжу – сосны гэта такія сабе батарэйкі, якія пусьцілі карані акурат уздоўж ракі, раку відаць за ствалінамі леваруч, і мы ідзем уздоўж яе, уласна, мы ідзем угору, супраць плыні, а галоўнае – я люблю ўікэнд, мне цалкам вядома, што сосны на ўікэнд асабліва цёплыя, а неба – асабліва мірнае. На мне нейкая дурацкая футболка і дурацкія шорты, і запыленыя сандалеты, якімі я падфутбольваю сасновыя шышкі, уздымаючы хмаркі ранішняга пылу, тады мая сяброўка паварочваецца да мяне і просіць, каб я супакоіўся і такога не рабіў. Маёй сяброўцы 16, яна пагадзілася са мной пагуляць, уласна, яе папрасілі мае бацькі, якія сябруюць зь яе бацькамі, яны ўсе засталіся на рачным пляжы, сядзяць сабе і гатуюць салаты са сьвежай вільготнай гародніны, плаваюць у ранішняй рэчцы, наперадзе цэлы ўікэнд, таму яны займаюцца сваімі нецікавымі дарослымі справамі, але я знайшоў сярод соснаў сьцяжынку, і мая знаёмая без асаблівага, трэба заўважыць, жаданьня павяла мяне па ёй, так, абы толькі я нарэшце прайшоўся і заткнуўся і ўжо нікога больш не даставаў, хоць яна да мяне даволі добра ставіцца, дакладней, гэта я за ёй пастаянна цягаюся, але яна трымаецца даволі добра й асаблівых прэтэнзій да мяне не прад’яўляе – так толькі – каб не ўздымаў пыл, каб не хапаў яе за рукі, адным словам – не паводзіўся як дэбіл. Мне падабаецца пясок пад нагамі, мне падабаецца мокрая трава на пяску, мне падабаюцца сосны, у якіх трывожна перацякаюць электроны, мне падабаюцца крыклівыя бестурботныя птушкі на высокіх сасновы галінах, мне падабаецца неба, таму што яно цягнецца далёка-далёка і ніколі не сканчаецца, гэта мне падабаецца найбольш, я вельмі люблю, калі нешта ніколі не сканчаецца, і неба – адна з такіх рэчаў, мне падабаецца, што гэтая сьцяжынка таксама не сканчаецца, таксама цягнецца без канца супраць плыні, то набліжаючыся да яе, то зноў закочваючыся за стваліны, нарэшце мая знаёмая не вытрымлівае, добра, кажа, пайшлі, акунемся і назад, я спрабую выгандляваць у яе яшчэ з паўкілямэтра, але яна кажа – досыць, купацца і назад, і я вымушаны з гэтым зьмірыцца. Яна зварочвае са сьцежкі і ідзе проста да вады, я намагаюся не адставаць, іду сьледам і разглядаю яе чорны бліскучы купальнік, такія тады, у канцы 70-х, акурат былі ў модзе, яе купальнік асаблівы – на чорным фоне рассыпанае жоўтае, чырвонае й аранжавае лісьце, сапраўдны лістапад, хоць у лістападзе, здаецца, ніхто не купаецца, але ў яе цэлы ворах лісьця на целе, і цела ў яе – прыгожае і моцнае, ёй вельмі пасуе гэтае лісьце, гэта нават я, у свае 6, разумею, інакш я б за ёй не ішоў, вада яшчэ не пасьпела прагрэцца, бераг пусты і прахалодны, мая сяброўка падрульвае да вады і пачынае паступова ў яе заходзіць, я гляджу, як пад вадой зьнікаюць яе ступы, яе высокія цёмныя лыткі, яе калені, яе сьцёгны, нарэшце яна падае на паверхню вады, топячы ў ёй усё сваё лісьце – і жоўтае, і чырвонае, і аранжавае, і паварочваецца да мяне – давай, крычыць, давай, хадзі сюды, холадна, кажу я зь берага, перастань, крычыць яна, нічога ня холадна, хадзі сюды, яна выплывае на сярэдзіну ракі, плынь пачынае зносіць яе ўніз, і я раптам пужаюся, што вось яе панясе ўніз, а я застануся тут адзін і буду стаяць на гэтым беразе нікому не патрэбны, перад халоднай глыбокай вадой, што цячэ невядома куды, і я не вытрымліваю і скачу ў ваду, нават забыўшыся, што ня ўмею плаваць, і кіруюся да яе, яна заўважае мяне і пачынае падплываць да берага, я б’ю па вадзе рукамі, намагаючыся не захлынуцца яшчэ на плыткім, і нарэшце яна падплывае і, пераводзячы дых, весела крычыць – давай руку, і я працягваю ёй руку, і ў гэты самы час мяне проста разрывае, і ўся гэтая вада цячэ вакол мяне, цячэ ў адным напрамку, увесь час у адным напрамку, і мне ад гэтага так добра, нібы мне зусім ня 6, а ўсе 16, як і маёй сяброўцы, маёй біг уайт маме, што цягне мяне за сабой супраць плыні, і так моцна трымае за руку, што калі б я мог, я бы проста кончыў, але я толькі трымаюся за яе і не магу кончыць, зусім-зусім не магу кончыць, і так усё жыцьцё.

– Каса, – кажа ён. – Абшчак. Агульная каса, якая фарміруецца агульнымі высілкамі. Скарочана – АК.

Чапай, страціўшы нас з Васем, трымаецца дзьвюма рукамі за апошняга суразмоўцу – Сабаку.

– Рабочая каса, – кажа Чапай. – Ніякіх банкаў. Банкі – гэта наёбка.

– Фікцыя, – падказвае Сабака.

– Дакладна.

Нейкую хвіліну яны маўчаць, я зноў засынаю, але тут Чапай кажа:

– У прынцыпе, – гаворыць ён, – тут таксама ёсьць каса.

Сабака разгублена акідвае вокам пакой

– На заводзе, – тлумачыць Чапай. – Наш дырэктар трымае яе ў парткаме. Колішнім парткаме, – дадае ён.

– Ну? – Сабака насьцярожваецца. Я таксама прачынаюся.

– У прынцыпе, – працягвае Чапай, – сёньня выходныя, ахова толькі на вахце. Тэрыторыю абыходзяць двойчы на зьмену. Я ведаю іхны маршрут і расклад.

– Ну?

– У прынцыпе, – удакладняе Чапай, – гэта не ягоныя грошы. Не ягонай працай заробленыя. Гэта трудавыя грошы. Абшчак.

– Як у Маркса? – пытае Сабака.

– Як у Маркса, – згаджаеца Чапай. – Можам узяць.

– Вы што, – кажу я прачнуўшыся, – ёбнуліся? Замятуць адразу. Ты што, – кажу Сабаку, – ня бачыш? – ён жа паехаў на сваім пыху, ён жа зараз не з табой размаўляе, ён жа з Карлам Марксам гаворыць, прычым гамбургскага пэрыяду.

– Менш трындзі, – крыўдзіцца Чапай. – Ніхто цябе не замяце. Ахоўнікаў ўсяго двое. Гэты завод рэгулярна хтосьці бамбіць, пачынаючы з дырэктара. Тут ужо красьці няма чаго.

– Ну,