Читати книгу - "Дэпэш Мод"

0.45

Мы здаем нашую дваццатку ў кіёск непадалёк, і яшчэ нават не пасьпяваем пералічыць суму ў нацыянальным грашовым эквіваленце, як на нас налятае патруль. Нават дакумэнты не запыталі. Колазварот вады ў прыродзе.

1.25

– Сынок?

– Мікалаю Іванавічу...

– Я ж табе казаў, каб больш такога не было.

– Мікалаю Іванавічу, я зараз патлумачу.

– Што ты мне, блядзь, патлумачыш?

– Мікалаю Іванавічу...

Ладна, кажа Мікалай Іванавіч патрулю, я іх забіраю, гэта з табой? пытаецца ён у мяне і паказвае на Васю з Сабакам, са мной, кажу, са мной, і гэты абрыганы, паказвае ён яшчэ раз на Сабаку, з табой? са мной, кажу, ну ладна, пайшлі да мяне, я іх забіраю, кажа ён яшчэ раз патрулю, пагавару зь імі ў МАІМ кабінэце, ясна? таварыш капітан, кажа патруль, мы ж іх, тыпу для пляну, пайшлі на хуй, кажа ім Мікалай Іванавіч, ясна? ясна, сумна кажа патруль і ідзе далей на паляваньне, плян, усё-ткі.

– Значыць так – вы двое сядзіце тут, у калідоры, і чакайце. А ты, – ён паказвае на мяне, – за мной.

– Добра, – кажу і заходжу ў завешаны агітацыяй кабінэт. – Колькі ў вас тут плякатаў, – кажу.

– Ты, блядзь, мне яшчэ пагавары, – нэрвуецца Мікалай Іванавіч. – Ты мне яшчэ пагавары. Я табе, блядзь, дам плякаты. Я табе што казаў? Трапіш мне на вочы – заб’ю. Казаў?

– Казалі.

– Ну?

– Мікалаю Іванавічу...

– Што?

– Прабачце. Я не зьбіраўся сёньня піць. Вы разумееце... Мы проста з хаўтураў.

– Адкуль?

– З хаўтураў.

– Зь якіх хаўтураў?

– Дэкан... – выціскаю я зь сябе.

– Што?

– Дэкан, – кажу я. – Памёр у пятніцу. Сёньня хавалі. Мы дапамаглі на могілках. Ведаеце, там яму выкапаць, цела прысыпаць.

– Сур’ёзна? – разгублена пытаецца Мікалай Іванавіч.

– Ага.

– А без матузкоў чаму ходзіш?

– Так вы ж забралі, Мікалай Іванавіч.

Мікалай Іванавіч доўга і сумна маўчыць, але матузкоў не вяртае.

– Эх, сынок-сынок. Што ж мне з табой рабіць?

– Ня ведаю, – кажу. – Бабак няма. Дэкан памёр.

– Як хоць яго звалі – твайго дэкана?

– А хер яго ведае.

– Як?

– Ну, у яго прозьвішча такое было, ведаеце...

– Разумею, – задумліва кажа Мікалай Іванавіч.

– І што за краіна такая блядская? – раптам кажа Мікалай Іванавіч. – Народ мрэ як мухі. У мяне сын у рэанімацыю трапіў.

– Як у рэанімацыю? – пытаюся.

– Ды ён, выяўляецца, тры дні таму, ноччу, палез у аптэку. Кажа, што за вітамінамі. Ну, я-та ведаю за якімі вітамінамі, мяне не абдурыш, з МАІМ-та досьведам.

– Ну?

– Вось, палез, гаўнюк малы, праз фортку, набраў там нейкіх таблетак, зжэр цэлы пачак, а калі лез назад – яго вырубіла. Так у фортцы і захрас.

– О, госпадзе, – кажу.

– Да, – Мікалай Іванавіч задумліва разглядае агітацыю за маёй сьпіною. – Раніцай народ у аптэку прыйшоў, бачаць – ён вісіць у фортцы і ня дыхае. Ну, яны перапужаліся, думаюць – усё, памёр хлопец, яны да яго – а ён дыхае.

– Здорава, – кажу.

– Што – здорава? Ён калі назад лез, штосьці там сабе вывіхнуў, а на ім яшчэ і куртка была, уяўляеш – МАЯ куртка, адным словам, ён захрас – ні туды, ні сюды. А яго пры гэтым яшчэ і кілбасіць.

– Ну і што?

– Ну, яны выклікалі хуткую. Хуткая кажа – мы яго адтуль ня выцягнем, ён парэжацца альбо задушыцца, і што рабіць? пытаюць яны ў хуткай, што рабіць, кажуць тыя, што рабіць, ня ведаем, кажуць, хай вісіць, пакуль сам ня выпадзе, дык яго ж кілбасіць, кажуць тыя, кілбасіць, кажа хуткая, ну дык падкармлівайце яго патрошку, каб ён там зусім ня кончыўся. А гэтыя прыдуркі, уяві, сапраўды пачалі яго падкармліваць. Ну, яму, уёбку-малалетку, ясная рэч, больш нічога і ня трэба, ён і ня думаў адтуль вылязаць, уяўляеш – вісіш сабе ў чужой куртцы, а цябе пры гэтым яшчэ і наркотыкамі кормяць.

– Класна, – кажу.

– Да, – гаворыць Мікалай Іванавіч... – Што класна? Ён жа, шчанюк, нават імя сваё не назваў. Я зь дзяжурства вяртаюся, а мая крычыць – сын прапаў. Уяўляеш? Добра, што яны наступнага дня ў яго ў кішэні МАЁ пасьведчаньне знайшлі.

– А чаго яны па ягоных кішэнях лазілі? – пытаюся.

– Таблетак стала шкада, я так думаю. Адным словам, наступнага дня, ужо недзе пад вечар, яны мяне знайшлі. Ну, мы разам яго і выцягнулі.

– Дык гэта ён у рэанімацыю пасьля вас ужо трапіў?

– Ты што? – насьцярожваецца Мікалай Іванавіч, – думаеш я яго біў?

– Ды не, што там.

– Я яго наагул ніколі ня біў. Мне ў падлу яго біць. У яго проста абязвожваньне арганізму, разумееш? ён жа там амаль двое сутак прасядзеў, на адных таблетках.

– Нішто сабе, – кажу.

– Да, – задумліва дадае Мікалай Іванавіч.

2.05

– Ты што – ведаеш яго?

– Так – сустракаліся калісьці.

– Ну і знаёмыя ў цябе.

– Дзякуй, што наагул адпусьціў. Сядзелі б зараз у камэры.

– Яшчэ і апошні каньяк забраў. Як мы цяпер – без каньяку?

– У цябе ўсё адно пякотка ад яго.

– Ладна, паехалі ўжо куды-небудзь. А то тут проста нейкая камэнданцкая гадзіна, – і Вася адцягвае мяне ад уваходу ў руус.

Пачакай, кажу я, мне адліць трэба, потым, нэрвуецца Вася, потым адальлеш, не магу, адказваю, адыходжу за рог шэрай будыніны, начыненай газавымі камэрамі, і яшчэ нават не пасьпяваю зрабіць сваю чорную справу, як аднекуль з-за рога выбягае Мікалай Іванавіч, некуды імчыць, але ўсё-ткі заўважае мяне, сумна качае галавой, эх, маўляў, сынок, сынок, і бяжыць кудысьці ў ноч.

2.35

Да вакзалу мы даяжджаем без прыгод, таксіст усю дарогу круціць носам і праветрывае салён, абрыганага Сабаку гэта нэрвуе, але мы яго стрымліваем, каля прыгараднага Сабака пачынае крычаць, што нічога гэтай суцы плаціць ня трэба, што ён на нас, маўляў, нядобра глядзеў усю дарогу, ага, кажу я Сабаку, сурочыў ён цябе, ладна, супакойся, кіроўца напужаны, Вася таксама супакойвае Сабаку, мы плоцім колькі там трэба і ідзем на вакзал.

3.45

Электрычка павольная-павольная, вагоны халодныя і пустыя, падлогу, відаць хтосьці толькі што